فاشيسم ايرانى محصول تقدّس بخشيدن به كلماتى مثل ناموس است، ناموس چيست؟ بىناموس كيست!؟ تلقى ما از ناموس در خانواده ترمى كاملن مردسالارانه‌ست. در هر شعر و داستان و فيلم فارسى روى ناموس تمركز كرده‌اند و برايش زندگى‌ها كشته‌اند! در فرهنگ ايرانى آن‌قدر روى ناموس تأكيد شده كه ديگر همه از آن سمتِ بام افتاده‌اند و حالا بى‌ناموس‌ترين آدم‌ها همان‌هايند كه مدام سنگِ ناموس را به سينه مى‌زنند. زن ناموس آن‌هاست پس بايد از آن محافظت كنند و اين‌گونه آزادى‌اش را سلب كرده‌اند. آقابالاسرها همه جا هستند و چماق‌دارى اين‌گونه رسميت يافته. به نظرم تعريفى كه از ترم‌هايى چون ناموس داريم كاملن ارتجاعى‌ست و چنين كلماتى اگر درست تعريف نشوند از ناموسِ تن و وطن نيز جز شعارى ايدئولوژيک باقى نمى‌ماند.
ممکن است به این موارد نیز علاقه مند باشید
