پدرم_اولا هان

این کیه؟
می‌پرسند دوستانم
و اشاره می‌کنند به عکس مردی
بین “سالوادور آلنده” و “آنجلا داویس”
بر روی میز تحریر
می‌گویم: پدرم        مرده‌ست
دیگر کسی چیزی نمی‌پرسد

این کیه؟
می‌پرسم از مردی
که هیچ‌گاه در عکس‌هایش نخندید
و کوتاه ملاقاتم کرد
مثل موقع سلام به مردمانی
که دوست‌شان نداشت

پسر کشاورز، یکی از دوازده تا
در یازده‌سالگی از مکتب آموخت
که با سری خمیده
به بالا نگاه کند
خم شد
به عنوان کارگر در کارخانه
و به عنوان سرباز
اغوا شده در برابر سرخ‌ها
بعدها، باز
معتقد بود قابل درک نیست
اما ادامه داد
به عنوان کارگر در کارخانه
به عنوان پدر در خانواده
و بخاطر زنش و مردمِ روستا
یکشنبه‌ها در کلیسا

متنفر بودم از او
عصرها، وقتی که از کارخانه
به خانه می‌آمد
فریاد می‌زدم بر او
با کلمات لاتین و انگلیسی

کنار میزِ پروفسور
وقتی که چای روی زانو چکید
از دستان لرزانم
لکنت گرفتم از پنجه‌هایی
که بوی گِند روغن ماشین می‌دهد

اعتقادم را از کنار گذاشتم به سختی
فهمیدن را آموختم و درک
می‌خواهم دوستش داشته باشم
تا دمِ مرگ
تمام کسانی را که مقصرند در زندگی‌شان
و در نفرت من

بر زانو هایش
روی ویلچر
گاهی پتو پوشید بود
دستم را گرفت
اندازه‌اش کرد
برانداز کرد با چشم‌هاش
و پرسید:
چطور می‌خواهی با آن‌ها دنیای جدیدی بسازی؟
جواب دادم: با تو
و مشت‌هایم را فشرد در دست‌هایش

ما زمان را ساختیم
برای خودمان
وقتی که من یک ششمِ زمین را
سرخ می‌شمردم روی میز برای او
و او ذره ذره
و آرام جدی می‌گرفت

این کیه؟
می‌پرسند دوستانم
می‌گویم: یکی از ما

فقط عکاس از یاد برده‌ است
که او به من نگاه می‌کند
و لبخند می‌زند

برگردان: مصطفا صمدی

---

Mein Vater

Ulla Hahn

?Wer ist das
fragen meine Freunde
und deuten auf das Foto
des Mannes über meinem Schreibtisch
zwischen Salvador Allende
.und Angela Davis
:Ich sage
.Mein Vater. Tot
.Dann fragt niemand weiter

?Wer ist das
,frage ich den Mann
der nicht einmal
,für das Passfoto lächelt
der an mir vorbeischaut
wie beim Grüßen
,an Menschen
.die er nicht mochte

,Bauernkind, eines von zwölf
;und mit elf von der Schule
,hatte ausgelernt
mit geducktem Kopf nach
.oben zu sehen
Ist krumm geworden
als Arbeiter an der Maschine
und als Soldat
.verführt gegen die Roten

:Nachher noch einmal
.geglaubt, nicht begriffen
.Aber weitergemacht
Als Arbeiter an der Maschine
als Vater in der Familie
und sonntags in die Kirche
wegen der Frau
.und der Leute im Dorf

.Den hab ich gehasst

Abends, wenn er aus der Fabrik
,nach Hause kam
schrie ich ihm entgegen
.Vokabeln, Latein, Englisch
,Am Tisch bei Professors
als mir der Tee
aus zitternden Händen
,auf die Knie tropfte
hab ich Witze gestammelt
,über Tatzen
.die nach Maschinenöl stinken

.Hab das Glauben verlernt mit Mühe
:Hab begreifen gelernt und begriffen

Den will ich lieben
bis in den Tod
all derer, die schuld sind
an seinem Leben
.und meinem Hass

Manchmal
da lag schon die Decke
auf seinen Knien
,im Rollstuhl
,nahm er meine Hand
hat sie abgemessen
mit Fingern und Blicken
,und mich gefragt
,wie ich sie damit machen will
.die neue Welt

,Mit Dir
hab ich gesagt
und meine Faust
.geballt in der seinen

Da machten wir die Zeit
,zu der unseren
als ich ein Sechstel
der Erde ihm
rot auf den Tisch hinzählte
und er es stückweis
und bedächtig
für bare Münze
.und für sich nahm

?Wer ist das
fragen meine Freunde
.und ich sag: Einer von uns
Nur der Fotograf
,hat vergessen
dass er mich anschaut
.und lacht