«عنکبوت ساکت صبور»
علامت زدم
برامدگی کوچکی را
که تنها روی آن ایستاده بود
علامت می زد
تا فضای وسیع و خالی دوروبرش را
کشف کند
تارهایش را
رشته، رشته، رشته پرتاپ می کرد
بی آنکه یکباره همه را از قرقره باز کند
یا خسته شود و سرعتش را زیاد
آه روح من!
در محاصره اقیانوس های بیکرانِ فضا
تو کجا ایستاده ای؟!
همواره غرق در تفکر
خطر می کنی
پرتاب می کنی
و به دنبال کره هایی می گردی
که به آنها متصل شوی
تا پلی که نیاز داری
ساخته شود
لنگر معلق
به جایی گیر کند
و تارهای بزاقت
به جایی بچسبند
آه روح من!
شعری از والت ویتمن
ترجمه‌ی ساناز مصدق
A noiseless, patient spider
A poem by Walt whitman
;I mark’d, where, on a little promontory, it stood, isolated
,Mark’d how, to explore the vacant, vast surrounding
;It launch’d forth filament, filament, filament, out of itself
.Ever unreeling them—ever tirelessly speeding them
,And you, O my Soul, where you stand
,Surrounded, surrounded, in measureless oceans of space
;Ceaselessly musing, venturing, throwing,—seeking the spheres, to connect them
Till the bridge you will need, be form’d—till the ductile anchor hol
Till the gossamer thread you fling, catch somewhere, O my Soul
