علیهِ زمستان_چارلز سیمیک

پشت پلک‌هات
حقیقت تاریک‌ست
چه می‌کنی با آن؟
پرندگان خاموش‌ند
و پرسش‌گری نیست
تمام روز
با چشمانی که تنگ کرده‌ای
به آسمان خاکستری می‌نگری
باد که می‌وزد
مثل نِی می‌لرزی

برّه‌‌ی رامِ کوچک‌
کرک دراوردی
که با قیچیِ بزرگی پی‌ات بیایند
حتی مگس‌ها
که پرسه در دهان‌ت می‌زدند
بیرون ریختند چون برگ‌
و از پی‌اش شاخه‌ها با غرور برهنه شدند

زمستان می‌رسد
و تو
مثل سرباز دلیرِ ارتشی شکست خورده
سرِ پست خود می‌مانی
با سری عریان
برای نخستین برف‌دانه‌ها
تا یکی از همسایه‌ها سر برسد
و فریاد بزند:
تو از هوا دیوانه‌تری چارلی!

 

ترجمه‌: ساناز مصدق

 

 

 

Against Winter
A poem by Charles Simic

.The truth is dark under your eyelids
?What are you going to do about it
.The birds are silent; there’s no one to ask
.All day long you’ll squint at the gray sky
.When the wind blows you’ll shiver like straw

A meek little lamb you grew your wool
.Till they came after you with huge shears
,Flies hovered over open mouth
,Then they, too, flew off like the leaves
.The bare branches reached after them in vain

Winter coming. Like the last heroic soldier
,Of a defeated army, you’ll stay at your post
.Head bared to the first snow flake
,Till a neighbor comes to yell at you
.You’re crazier than the weather, Charlie